Parasols – 4000 jaar functionele schoonheid

10 februari is wereldparasoldag

De parasol bestaat al vele duizenden jaren als bescherming tegen de zon. Lang geleden werden parasols gemaakt met grote boombladeren, hout en palmtakken die de mensen om zich heen vonden. Later vonden ze technieken om dierenhuiden doeken of papier te gebruiken. Zo’n 4000 jaar geleden evolueerde de parasol naar zijn bekende moderne vorm. Zo duikt hij ook op in de kunst van het oude Egypte, Assyrië en China.

Omdat het vrij moeilijk was om parasols te maken, waren ze duur en werden daarom bijna uitsluitend gebruikt door de adel, koninklijke familie en de geestelijkheid. Zo werden ze een bekend symbool van rijkdom en macht.

Omdat rijke mensen geen door de zon gebruinde huid wilden – dat was immers een teken dat je op het land moest werken – werden parasols nog populairder in hogere klassen. Enkele eeuwen voor Christus verspreidden de parasols zich naar Griekenland en Rome waar ze werden gebruikt als modeaccessoire voor de rijke vrouwen.

Intussen werden parasols gemaakt van verschillende exotische materialen. Ze konden ingeklapt worden en konden ook al voor een korte periode regen tegenhouden.

Na de val van het Romeinse Rijk verdwenen de parasols bijna volledig van de Europese bodem. Zowat de enige plaats waar parasols nog gebruikt werden was de kerk. Ze werden er gebruikt in verschillende ceremonies.

Later brachten de handelsroutes naar de Azië de parasols terug naar het Europese vasteland. Daar omarmden de adellijke vrouwen uit de renaissance dit nieuwe accessoire. Het werd al snel een van de belangrijkste onderdelen van hun mode en cultuur.

Na de verovering van Italië en Frankrijk vonden de parasols gemakkelijk een weg naar Engeland, waar ze extreem populair werden in vrouwelijke kringen van hoog niveau. Het bezit van een parasol (vaak tientallen verschillende exemplaren die allemaal pasten bij specifieke kledingstukken) zorgde voor status en zorgden ervoor dat ze een bleek velletje konden behouden. In regenachtige klimaten zoals Europa werden ze waterdicht gemaakt en ontstond de paraplu.

Tijdens de 18e en 19e eeuw bleven parasols extreem populair bij Europese en Amerikaanse vrouwen. Ze werden ze gezien als een essentieel onderdeel van dameskleding (net als handschoenen, hoed, schoenen en kousen).

Aan het begin van de 20e eeuw begonnen waterdichte paraplu’s steeds populairder te worden bij de bredere bevolking, waardoor hoogwaardige parasols langzamerhand uit de gratie vielen en niet meer in de mode bleven.

Paraplu’s met stalen baleinen zoals wij ze nu kennen werden in 1852 ontworpen door de Britse metaalbewerker Samuel Fox. Die wilde komaf maken met de zware paraplu’s die in zijn tijd gebruikt werden. De paraplu’s waren zo zwaar omdat ze werden gemaakt uit hardhout dat werd bespannen met alpaca of een geolied canvas doek.

Fox ontwierp een paraplu die bestond uit een licht maar stevig stalen frame, met een doek van lichtere stoffen zoals zijde, katoen en linnen die werden voorzien van een waslaagje om de regen tegen te houden. Hij beweerde de dunne stalen paraplu te hebben uitgevonden als een manier om overblijvende voorraden stalen stangen op te gebruiken die in vrouwenkorsetten worden gebruikt.

Door de veranderde samenleving In de jaren twintig van de vorige eeuw dicteerde de mode dat rijke vrouwen een donkere gebruinde huid moesten hebben. Omdat de meerderheid van de mensen nu op kantoor werkten, was een door de zon gebronzeerde huid nu het bewijs van een leven met veel tijd voor het strand, zwembad en skipistes.

De laatste jaren zorgden nieuwe veranderingen in de mode, maar ook de bezorgdheid over de gezondheid voor een heropleving van de parasols. Toen steeds duidelijker werd dat UV-straling erg schadelijk is voor de huid, zochten mensen nog sneller bescherming onder een degelijke parasol.